Surfers Paradise -> The Entrance

Surfers Paradise... Een kruising tussen Benidorm (hoge flats) en Santa Monica Beach (lange stranden en hoge golven). Het is een kunstmatig vakantieparadijs. Maar met een mooi strand! We zijn dan ook 2 nachten gebleven. De eerste dag vooral rondgekeken en mensen gekeken ;-) de tweede dag zijn we naar het strand geweest. Nog niet om te surfen, dat doen we in Byron Bay.

Daar zijn we vervolgens ook naartoe gereden (113km). We hebben een camping gezocht en zijn lopend het centrum ingegaan. We hebben onze ogen uitgekeken. Overal VW busjes. Op straat maar ook in de winkels. Je kunt echt alles krijgen in de vorm van een busje of met een busje erop! We konden de verleiding dan ook niet weerstaan... :-) In een barretje maar even bijkomen van dit busjes geweld.. Daar kwamen we erachter dat de klok een uur vooruit is gegaan met het passeren van de grens tussen Queensland en New South Wales. Of we meteen gebruik wilden maken van het happy hour?! Túúrlijk! Terug op de camping hebben we een surfles van 3,5uur geboekt. Eens kijken of we rechtop op die plank kunnen staan.

Om 09:45 uur verzamelen bij de surfschool. Shorties gepast, ingesmeerd met zonnebrand en gaan met die banaan. Met z'n allen in een busje op weg naar de beste surfspot van die dag. Dat schijnt iedere dag anders te zijn dus ze gaan 's ochtends in alle vroegte al op pad om dat uit te zoeken. Aangekomen op hete strand hebben we eerst wat uitleg gekregen over de golven en hoe je kunt zien waar je moet surfen en waar niet ivm stroming enzo. Daarna 'droog' oefenen op het strand. Bepalen welk been voor en welk been achter. En toen was het moment van de waarheid daar. We gingen het water in. Eerst werden we geduwd door de leraar zodat het allemaal wat makkelijker is. Jeroen blijkt een natuurtalent. Hij stond meteen de eerste keer al op z'n plank. Lissy daarentegen had moeite met het juiste standbeen te vinden. Met snowboarden een goofie stand van de voeten, maar met surfen toch een natural stand. Dat bleek de beste manier. Na een keer of wat op de knieën de golf gepakt te hebben, toch gestaan. Maar direct daarna ook de vin van de plank tegen haar hoofd... Geen bloederige taferelen, alleen knallende hoofdpijn en duizelig. Toch maar doorgezet maar echt plezierig was het niet meer. Na afloop wilde Jeroen alleen maar nóg een keer. Teruggekomen bij de surfschool hebben we de foto's gekocht die gemaakt zijn en hebben we meteen nog een les geboekt. Tijdens de les was er ook een gezin uit Doetinchem bij. Ze bleken bij ons op de camping te staan. We hebben er een leuke middag en avond van gemaakt en werden zelfs nog uitgenodigd bij Australiërs voor een biertje. Een en al gezelligheid dus!

De volgende morgen weer naar de surfschool voor les 2. Nu moesten we zelf gaan peddelen. Handjes uit de mouwen dus. Best vermoeiend. Maar super gaaf! Terug In de surfschool weer de foto's gekocht (ze zijn gaaf!) en terug naar de camping om te douchen en snel een hap te eten. Omdat er geen plaats meer voor ons was waren we verplicht te verkassen. Heel jammer want het laatste waar je na het surfen zin in hebt is om nog te gaan rijden. Maar ja we moesten wel. We zijn op advies van de surfdudes van de surfschool naar Iluka (128km) gereden. We stonden op een camping waar ze erg van kerstlichtjes houden. Toen het donker werd gingen ze aan en leek het wel weer ochtend... :-)

Vanuit daar zijn we doorgereden naar Coffs Harbour (169km) en hebben we de eerste bananenplantage van Australië bezocht. The Big Banana. Op dit moment is de bananenindustie verplaatst naar noord Queensland, maar vroeger was Coffs Harbour dé bananen hotspot. Er is een bezoekerscentrum waar we veel hebben opgestoken over bananen. Wisten jullie bijvoorbeeld dat een bananenboom geen hout bevat? Het zijn allemaal bladeren die de stam van de boom vormen. En waarom zijn bananen krom?! Omdat ze anders niet in de schil passen! Hahaha

Bij Coffs Harbour zijn we van de kustweg afgedraaid het binnenland in. We hebben de Waterfall Way gevolgd. Slinger de slang door de nationale parken. Prachtig hoe de natuur steeds verandert. We hebben al veel verschillende landschappen gezien tijdens de 3600 kilometer in de camper. Machtig mooi! Maar die prachtige natuur is ook erg uitgestrekt en we vergissen ons nog steeds in de afstanden. Zo ook vandaag. Om 17:00 uur zaten we nog in the middle of nowhere en moest er nog een camping gezocht worden. Uiteindelijk kwamen we om 18:30 uur aan in Armidale (211km).

Het is tijd om weer een beetje gas te gaan geven. We hebben nog twee weken om in Melbourne te komen en we willen nog zoveel zien en doen. Dus vroeg uit de veren! We rijden via The Great Dividing Ranch naar Hunter Valley (371km). Het land van de wijngaarden. Daar ligt namelijk de Lindeman's Vineyard. We hebben verschillende wijnen geproefd en een fles gekocht om op 21 december op te drinken.

Vanuit Hunter Valley zijn we naar The Entrance (105km) gereden, vlakbij Sydney. Hier leeft een grote kolonie pelikanen. Omdat het maar een klein stukje rijden was hebben we heerlijk van het mooie weer kunnen genieten op het strand.

No worries, tot later!