Franz Josef -> Tongariro

De eerste avond in Franz Josef. We staan op een camping waarbij de staanplaats is omgeven door bomen en struiken. Ieder heeft zo z'n eigen stukje. Heel leuk, net de jungle. We liggen in onze camper (we kunnen niet zitten want we bouwen de zithoek niet elke dag om, maar laten het een bed), vraagt Jeroen "zit jij mij te kriebelen?" "Nee, hoezo?" Jeroen vliegt tegen het plafond. Er zit een grote zwarte spin in het bed. En wie mag hem weghalen? Juist. Lissy. De volgende dag was het zover. De helihike. We kregen wollen sokken, bergschoenen, spikes, een heuptasje, een waterdichte jas en een broek. De broek hebben we in ons heuptasje gedaan want we wilden graag in korte broek. Bikkels! ;-) na de safety briefing waren we klaar voor de helikoptervlucht. In 3 minuten naar de gletsjer. Daar aangekomen deden we de spikes onder en waren we klaar voor de hike. Prachtig om de gletsjer vanaf boven te zien. Je staat er echt op! De gids vertelde veel over de gletsjer. Ook over het feit dat 'ie erg in beweging is. Daarom is het niet helemaal zonder risico. Vooraf hadden we al een papier ondertekend dat ze niet verantwoordelijk zijn voor je dood in het geval van een lawine of afbrekend stuk ijs. Je ondertekent het en je denkt er niet zo over na eigenlijk. Tot je de vallende rotsblokken echt ziet. Slik... Staan we echt op een bewegende gletsjer? Oepsie! De tocht was geweldig. Uiteindelijk hebben we maar een klein stukje gewandeld in 2,5 uur want je gaat slinger de slang en van boven naar beneden, foto's maken etc. We werden door de helikopter weer opgehaald en beneden afgezet. Wat een ervaring was het weer. Om nooit meer te vergeten! We hebben er nog even over nagepraat onder het genot van een corona op het terras.

De volgende dag was het weer tijd om te gaan rijden. 222km naar Punakaiki. Daar zijn de Pancake Rocks te bekijken. Ze lijken op een stapel pannenkoeken. Vandaar de naam. Hoe toepasselijk was het geweest als we die avond ook pannenkoeken hadden gegeten... Helaas geen mix bij ons.. Het zijn sperziebonen geworden ;-) na het eten zijn we er nog even naartoe gereden om de blowholes te zien spuiten. Toen we er 's middags waren was het namelijk geen hoog tij. We kunnen nu éindelijk zeggen dat we een werkende blowhole hebben gezien! Jippie! We zijn al een keer of wat voor niks geweest... Geen hoog tij, geen zuidwester etc...

Vanuit Punakaiki zijn we naar Motueka gereden (273km). Een leuk tripje door de bergen en langs appelboomgaarden. Helaas geen appeltjes voor ons.. Geen stalletje langs de weg te bekennen. Het was een prachtige dag met veel zon en een lekkere temperatuur. De eerste dag sinds we in Nieuw Zeeland zijn aangekomen. Daar hebben we even goed gebruik van gemaakt door meteen onze campingstoeltjes buiten te zetten bij aankomst op de camping.

Helaas waren de voorspellingen voor de volgende dagen niet al te best. Regen, regen, regen. Bah! En wij hadden een kajaktocht langs de kust geboekt... 'S ochtends was het inderdaad bewolkt. Maar toen we bij het water aankwamen trok het open en we hebben geen spatje regen gezien. Zijn wel nat geworden van het kajakken.. Haha. Het was weer een leuke ervaring. Met z'n tweeën in een kajak, de zee op. Helaas had Lissy na 10 minuten al de eerste blaar en een lek spatscherm waardoor er als er een golf kwam veel water in de kajak kwam. Ach.. Adem in, adem uit en doorgaan. We hebben op een strandje van een lekkere lunch genoten en zijn 's middags nog een stuk gaan kajakken. De gids vertelde veel over de omgeving en we hebben pinguïns en zeehonden gezien. Uiteindelijk stond er 12 kilometer op de teller!

We kunnen vanwege de strakke planning nergens langer blijven dan 2 nachten. Er moet dus weer gereden worden. Naar Picton is het 193 kilometer. Picton is de plaats waar de ferry naar het noordereiland vertrekt. Maar voor we dat doen, hebben we eerst nog een retourtje Kaikoura voor de boeg. Omdat we vroeg in de middag al op de camping waren, hebben we heerlijk van de zon genoten.

Kaikoura is vanaf Picton 168km rijden. Omdat we al een keer voor niks naar Kaikoura zijn gereden, hebben we eerst even gebeld of de boten wel uitvaren. Het antwoord was: op dit moment varen we, het weer ziet er goed uit voor vanmiddag maar we kunnen nog niet met zekerheid zeggen of de 13:15u trip gaat. We besluiten om te gaan rijden. Onderweg begon het harder te waaien en we kregen zo onze twijfels of het wel door zou gaan. Op de schermen bij de check in stond "seasickness warning" maar de trip ging door!! Met een sonarapparaat ging de schipper op zoek naar een walvis. Na een paar keer stoppen, luisteren, verder varen en uiteindelijk een "there is a whale just in front of us" hebben we een Giant Sperm Whale gezien! Deze soort blijf zo'n 10 minuten aan de oppervlakte om dan voor 40-60 minuten onder te duiken. We hadden dus echt geluk! Je ziet maar 1/10 deel van de walvis. Je hebt dus wel een beetje inbeeldingsvermogen nodig. Gelukkig hielp de schipper daarbij door te zeggen dat de walvis zo groot is als de boot. En dan komt het moment dat 'ie voor de laatste keer inademt en naar beneden duikt. Een onbeschrijfelijk moment. Wow!! Wat gaaf!! Alweer een punt afgestreept van ons lijstje. Check! We vaarden verder. Op zoek naar de volgende walvis. Dachten we. De boot minderde vaart en de schipper gaf aan dat we naar buiten konden om de Dusky dolfijnen te bekijken. Het was alsof de honderden dolfijnen tegen elkaar hadden gezegd "it's showtime!!". Overal waar we keken zagen we dolfijnen die sprongen en achterwaartse salto's maakten. De één nog hoger en gekker dan de ander. Heel bizar. Wie zegt dat je moeilijk foto's kunt maken van dolfijnen moet maar naar Kaikoura gaan. Wij hebben in ieder geval een paar prachtexemplaren! Terug op de camping konden we alleen maar zeggen dat we niet voor niets ruim 4 uur in de camper hebben gezeten om dit tripje alsnog te kunnen doen. Wat een te gekke dag weer!

Het is tijd om Te Wai Pounamu (het Zuidereiland) te verlaten. Een reservering voor de ferry van 09:05 uur van Picton naar Wellington betekent vroeg opstaan. Maar dat is een van de mooiste veertrajecten ter wereld wel waard! Na een prachtige overtocht van 92 kilometer reden we om 13:00 uur van de boot op Te Ika A Maui, het Noordereiland. En we hadden meteen 335km voor de boeg naar Tongariro National Park waar voor de volgende dag de Tongariro Alpine Crossing op het programma stond.

Om 06:00 uur ging de wekker. Omdat de weersvoorspellingen niet al te best waren moesten we eerst bellen om te vragen of het verantwoord zou zijn om te gaan. Helaas. Vanwege harde wind (100km/u op de top), regen en hagel raadden ze wandelaars af om te starten. Alweer houdt de wind ons in z'n greep... Gelukkig is er (bijna) altijd een plan B in huize De Wit & Van Merwijk ;-). Zo ook vandaag. De crossing wordt doorgeschoven naar de volgende dag en we rijden alvast wat verder noordelijk naar Wai-O-Tapu, een thermisch gebied met kraters, geisers en modderpoelen. Dan hebben we dat alvast gezien. Super mooi om al die verschillende kleuren te zien. Wel stinkt het er verschrikkelijk naar rotte eieren!! Op de terugweg zijn we via Taupo gereden waar we even hebben rondgekeken. Teruggekomen op de camping is onze plek gelukkig nog niet vergeven aan anderen (het zal namelijk niet de eerste keer zijn..) en staat er weer 264km meer op de teller. Alsof het niets is... ;-)

E noho ra! No Worries! Tot later!